Je ziet me niet, ik (lv)ben er wel

Omschrijving

Wat doe je als een vrouw met krukken met ingegipst been vlak achter je loopt, terwijl je net de winkel binnenstapt en je de deur nog vasthebt? Hoe ga je om met een collega die net vader is geworden, gebroken nachten achter de rug heeft en probeert tijdens de vergadering wakker te blijven? En wat doe je als een vriendin je appt met de boodschap dat het ‘écht even niet zo lekker gaat’? Precies! Je houdt de deur open, je regelt een kopje koffie of je vraagt of je ergens mee kunt helpen. Best vanzelfsprekend. Solidair als we zijn, zijn veel mensen geneigd om rekening te houden met andere mensen. Zeker als ze de indruk hebben dat die ander hulpbehoevend is. Maar stel je voor dat je hersenen minder goed werken dan gemiddeld, je begripsvermogen lager ligt en je meer verwerkingstijd nodig hebt als iemand iets tegen je zegt. Stel je hebt een licht verstandelijke beperking (LVB), maar niemand ziet dat aan je, en voor je het weet krijg je de winkeldeur in je gezicht. Dit artikel gaat over de omgekeerde wereld. Een wereld die deels verborgen ligt. Waarin mensen onbegrip en irritatie naar zich toe krijgen, terwijl rekening houden precies is wat ze soms nodig hebben. Welkom in de wereld van de lvb'er. De wereld an mensen die nog veel te vaak door professionals worden getypeerd als ‘overlast gevende burgers’; mensen die wel kunnen, maar ‘gemakzuchtig’ zijn en ‘gewoon niet willen’.  Geen herkennen zonder kennen. In Nederland zijn er 74.000 mensen met een licht verstandelijke beperking (een IQ tussen 50 en 70). Daarnaast zijn er ongeveer 2,2 miljoen Nederlanders met zwakbegaafdheid (een IQ tussen de 70 en 85), waaronder 1,4 miljoen mensen met een ondersteuningsvraag (VGN, 2019). In veel gevallen worden deze twee groepen onder de noemer LVB geplaatst. Iets specifieker gaat het dan om mensen met een IQ tussen 50 en 85 en een beperkt sociaal aanpassingsvermogen (De Beer, 2011).