In Nederland wordt kindermishandeling op grote schaal niet voorkómen en niet vroegtijdig gestopt. Dit heeft grote gevolgen. De verhalen van individuele kinderen en volwassenen die kindermishandeling hebben meegemaakt, getuigen van hun pijn. Ook de wetenschappelijke evidentie is overtuigend als het gaat over de ernst en omvang van de gevolgen van kindermishandeling. Links- of rechtsom wreekt zich de ellende die berust op de ervaring als kind verwaarloosd te zijn, een gebrek aan liefdevolle zorg en aandacht te hebben gehad, of omdat het kind geconfronteerd was met grensoverschrijdende daden en daarmee de continu aanwezige angst voor nog meer. Het zijn ervaringen waarbij het recht om kind te mogen zijn wordt geschonden. Ervaringen die zijn opgeslagen in lichaam en geest. Wat we ook weten, is dat de gevolgen ernstiger zijn naarmate de kindermishandeling langer duurt. Onderzoek van Nederlandse bodem laat verder zien dat bij zes van de tien meldingen de mishandeling op het moment van melden al langer dan een jaar gaande is en dat de meeste kindermishandeling überhaupt niet gemeld wordt bij Veilig Thuis (Alink et al., 2019). Kindermishandeling lijkt een te veelkoppig monster om als professional alleen te lijf te gaan. Maar betekent dat ook dat je als individuele professional geen wereld avan verschil kunt maken voor het kind dat zo alleen is?