Ruim vijftien jaar geleden beweerden onderzoekers dat het effect van de jeugdzorg in de praktijk feitelijk nihil is. Daar staan we dan, met ons goede fatsoen. Alleen al in de door de provincie gefinancierde jeugdzorg gaat er rond een miljard euro per jaar om. Per jaar melden zich duizenden cliënten aan, kennelijk in het vertrouwen dat hulpver- leners ze kunnen helpen. Dit aantal groeit jaarlijks gestaag (Stevens et al., 2009). Grote groepen hulpverleners werken met hart en ziel voor hun eigen cliënten. Zou het echt allemaal niet helpen? Recentere schattingen laten zien dat er wel degelijk effecten worden geboekt, maar dat er ook verbeteringen mogelijk zijn. De vraag wordt dan: hoe is de jeugdzorg effectiever te maken? Dit is een vraag die veel discussie uitlokt. De ene positie stelt dat professionals meer met ef- fectieve interventies moeten gaan werken. De andere positie vreest dat die interventies keurslijven worden waar professionals in terecht- komen en waardoor zij geen maatwerk meer voor cliënten kunnen leveren. Het gaat vooral om de effectieve professionals, zo is het idee.