Melden van kindermishandeling. Het idee van een radar (podcast Jeugdzorg. Wat bedoel je?)

Toen in de jaren 1960 in de Verenigde Staten de beweging tegen kindermishandeling begon, werd in alle staten een wettelijke meldplicht ingesteld. Dat leidde tot een justitiële benadering, jaarlijks 3 miljoen meldingen en een enorme overbelasting van het hele stelsel. In Nederland bleef alles zoals het was met een kleine toevoeging: de vertrouwensarts inzake kindermishandeling.

Een halve eeuw later is die kleine instelling uitgegroeid tot Veilig Thuis en is er een (bijna) wettelijke meldplicht voor alle vermoedens van huiselijk geweld en kindermishandeling. Het beleid van de overheid is gericht op melden. Veilig Thuis wordt neergezet als centrale organisatie die ‘zicht heeft op veiligheid’.

In deze aflevering van de podcast vragen we ons af wat dat is. Een radar? Wordt het thuis veilig als er honderdduizend meldingen per jaar komen bij een instelling die weinig bevoegdheden heeft, zelf geen hulp verleent en ver van de leefomgeving van de gezinnen afstaat? Onbedoeld kan melden leiden tot ‘van ons af’ , waar het ideaal was: ‘van ons’. Ook als het moeilijk is.