Het taboe van een ouderschap zonder opvoederschap

Omschrijving

Bij een pleeggezinplaatsing blijft aan de ouder het stigma kleven een ontaarde of falende ouder te zijn. Die publieke veroordeling staat zowel een constructieve samenwerking met jeugdzorg als met de betrokken pleegouders in de weg. Hoog tijd, aldus de auteurs om het taboe van een ouderschap zonder opvoederschap te veranderen.

Voor haar, in 1996 verschenen boek Ik ga, interviewde psychologe Liesbeth van Hennink twintig moeders die om diverse redenen hun gezin en daarmee hun kroost verlaten hadden. Op een openhartige wijze vertellen deze vrouwen over wat hen tot deze moeilijke keuze heeft gebracht en de gevolgen hiervan voor henzelf en voor het contact met hun kinderen. Alle geïnterviewde moeders werden geconfronteerd met negatieve oordelen vanuit het sociale netwerk. Het was voor de moeders duidelijk dat op hun keuze een maatschappelijk taboe rust, ook al hadden zij er, niemand uitgezonderd, voor gezorgd dat hun kinderen veilig bij andere opvoeders waren ondergebracht. 

Coen Verbraak, journalist en programmamaker, interviewde in 2020 voor de serie In de beste families Sophie Zeestraten en haar moeder. Sophie werd op haar vijfde door haar moeder verlaten en bleef samen met haar broertje bij haar vader achter. Moeder Leonoor zou zeven dagen uit logeren gaan, maar kwam uiteindelijk niet terug van haar reis naar Denemarken. Tot haar tiende had Sophie nog regelmatig contact met haar moeder, maar na een fikse ruzie tussen de ouders was het contact 21 jaar lang verbroken. Gevraagd naar haar beweegredenen om het gezin te verlaten, antwoordt Leonoor: ’’Ik wilde een lieve moeder voor mijn kinderen zijn, maar voelde me ongelukkig.”

Er werd haar verteld dat ze meer tijd nodig had om aan zichzelf te werken en ‘’een goede moeder is iemand die volkomen zichzelf is.” Dochter Sophie geeft in het interview aan dat zij als kind langere tijd heeft gedacht dat haar moeder haar niet wilde en dat zij niet de moeite waard was. ‘’Voor mij was het makkelijker geweest als mijn moeder dood was gegaan, dan had ze er in ieder geval niet voor gekozen om weg te gaan.” Uiteindelijk zoekt Sophie, inmiddels zelf ouder van twee kinderen, via een kaartje weer contact met haar moeder.