Fietsen zonder stoeltje

Omschrijving

‘Ik ben blut en ik heb geen fietsstoeltje, dus ja ik ben met de auto’, zegt ze terwijl ze haar handen in de lucht gooit. Ze pakt haar dochter, zet haar achterin en rijdt weg. Daar gaan ze. In een afgekeurde auto, rijdend zonder rijbewijs. Ik, pleegmoeder, prevel een schietgebedje: breng mijn meisje veilig thuis. Dit voorbeeld, hoe simpel ook, vertaalt exact wat er mis is in de Nederlandse jeugdzorg. 

Ik, pleegmoeder, prevel een schietgebedje: breng mijn meisje veilig thuis. Dit voorbeeld, hoe simpel ook, vertaalt exact wat er mis is in de Nederlandse jeugdzorg.

Voorafgaand aan deze situatie. Om de week komt ze haar dochter ophalen. De overdracht doen we op het schoolplein. Ik trek verbaast mijn wenkbrauwen op als ze aan komt fietsen. Wat blijkt? Haar rijbewijs is ‘afgepakt’. Wanneer het terugkomt? Ze weet het niet. Ik loop terug naar huis en haal haar dochters eigen fiets. Ze kan, amper vier jaar oud, nog niet los achterop. Bij terugkomst ligt de kinderfiets op het stuur en zit haar dochter tóch los achterop. ‘De volgende keer écht een stoeltje meenemen’, zeg ik.

Twee weken later. Moeder wandelt het plein op. ‘Ik ben met de bus. Ik heb een stoeltje, maar dat past niet! Dochter protesteert als moeder zegt dat ze naar het winkelcentrum om de hoek gaan. “Je had beloofd dat we naar de speeltuin zouden gaan!” Weer twee weken later komt moeder, zoals hierboven beschreven, zonder rijbewijs naar het bezoek.

In dit verhaal beschrijft een pleegmoeder hoe de moeder van haar pleegkind zich in twee weken tijd door alle instanties en de wens van haar dochter om haar te zien in een hoek wordt gedrukt. De moeder ziet geen andere weg uit en pakt, ondanks dat haar rijbewijs is afgepakt, toch de auto om haar dochter op te halen.

Lees het verhaal door het los te kopen of  word abonnee!