Sozio 80 - 2008

Leo is 39 jaar. Hij heeft SPH gestudeerd en werkte enige tijd in de algemene psychiatrie en nu sinds tien jaar in een tbs-kliniek. Hij heeft de sfeer in die tijd binnen de kliniek sterk zien veranderen, zonder daar een waardeoordeel over te hebben gehad. Immers de tijd verandert, de (politieke) opvattingen over de tbs veranderen en een organisatie verandert, zo dacht Leo. De laatste paar jaar is Leo daar echter minder zorgeloos onder.

Zo dacht hij enkele jaren geleden nog ‘ach ik doe uitvoerend werk en als een behandelcoördinator heeft besloten na goed overleg dat het verantwoord is om met iemand naar buiten te gaan dan maak ik gewoon een stapsgewijs verlofplan rekening houdend met de prikkelgevoeligheid van een persoon, zijn eigen wensen en de observaties en bevindingen van collega-sociotherapeuten’.

Leo heeft alle publicaties over ontsnapte tbs’ers gevolgd en besloten ze niet uit te knippen of af te drukken omdat hij niet door angst geleid wilde worden in zijn werk. Echter in zijn hoofd spelen nog wel gedachten over rechtszaken tegen een rechter en een psychotherapeut, rechtszaken tegen klinieken en de rechtszaak tegen een gezinsvoogdes. De laatste zaak was ook eigenlijk de eerste waarbij een uitvoerend werker direct, zelf aansprakelijk werd gesteld.

Zijn vrouw die in de ggz werkt, zegt al langer tegen hem dat hij moet kappen met dit werk; immers bij de psychiatrie zijn de risico’s op dit soort zaken veel kleiner, de verdiensten hoger en de faciliteiten beter.
Nu moet Leo een verlofplan schrijven over iemand van wie hij de risisco’s erg groot acht. Die risico’s zijn ook bekend en worden gedeeld maar de rechter, de commissie-long stay en nog allerlei andere organen hebben besloten dat deze man geresocialiseerd moet gaan worden. Leo vraagt zich af of als het fout gaat men bij hem aan gaat kloppen of dat men zal zeggen dat de procedures goed zijn doorlopen en niemand blaam treft. Leo vreest het eerste.

Wat te doen in deze situatie?

Het syndroom van Asperger. Tot voor enkele maanden beperkte deze term zich in Vlaanderen slechts tot de woordenschat van direct betrokkenen, hun naasten en professionelen. De actualiteit besliste er echter anders over. De naambekendheid van het syndroom werd de hoogte in gekatapulteerd. Vraag is echter welk beeld zal bijblijven in ons geheugen. Het moge duidelijk zijn: een zorgvuldig opgebouwd maatschappelijk beeld kan op enkele dagen tijd met de grond gelijk gemaakt worden.
In dit artikel wordt dieper ingegaan op het concept beeldvorming over personen met een handicap en de verantwoordelijkheid van de media hierin.

Wat bepaalt het delinquent gedrag van jongeren die in justitiële jeugdinrichtingen belanden en hoe groot is de rol van psychiatrische ziektebeelden daarbij?

Pesten is niet altijd te herleiden tot een interactieprobleem, betoogt Jo Franck in dit artikel. Risicofactor is soms een stoornis bij het betrokken kind. Hoe kunnen we in die omstandigheden passend reageren om het probleem te helpen oplossen?